1ste weekverslag India
23 Februari 2018 | India, New Delhi
Na een minder prettige vlucht te hebben gehad, door overstap, rare tijden eten en iedere keer maar maximaal kleine uurtjes te hebben geslapen zijn we aangekomen in New Delhi. We wisten niet echt wat ons ging overkomen, wie ons kwam ophalen, of we wel opgehaald zouden worden etc etc. De rede hiervoor was dat beide van ons zowel op Bangalore (de overstap) als in Delhi geen wifi hadden gevonden. Maar tot ons geluk stond er netjes een taxichauffeur te wachten met onze namen op een briefje. Dat viel dus alles mee. Onderweg naar voor ons nog een onbekende plek met een taxichauffeur die geen Engels sprak. Verbaasde we ons al over het land waar we in terecht gekomen waren. Om een paar voorbeelden te noemen, het verkeer was heel bijzonder, iedereen reed midden op de baanafscheiding, toeterde continue, haalden kriskras iedereen in. Op de driebaansweg waar we het meeste van de tijd op reden liepen koeien, honden en mensen door al het verkeer heen. Waar ook fietsers, scooters, motoren, tuktuks, auto’s, busjes en vrachtwagens elkaar van dichtbij inhaalden. De ene auto had zijn spiegels beide ingeklapt (anders worden ze er denk ik geregeld afgereden), maar ook waren er auto’s die zowat uit elkaar vielen. Toch viel het ons ook op dat er redelijk wat nieuwe auto’s op de weg reden. Op kruispunten en rotondes hadden we dikwijls geen stoplichten en als die er wel waren dan hield ook niemand zich daaraan, het is gewoon wie het meeste lef heeft die duwt hem ervoor en de rest zal dan vol in de remmen moeten. Wat tot nu toe wel nog iedere keer goed ging gelukkig. Toen we uiteindelijk tot stilstand kwamen zagen we een degelijk drie sterren hotel, waar we hoorden dat we zouden gaan verblijven. De eerste kamer die we toegewezen kregen stonden nog spullen van iemand anders in. Dus even later kregen we een nieuwe kamer, we mochten zelf onze bagage niet tillen want dat moest het personeel voor ons doen. Verder kwam de hoteleigenaar de eerste dag vijf keer vragen of er geen problemen waren en de kamer goed was. Maar na wat extra wificodes waren wij al snel tevreden. Even een paar uurtjes bijslapen na dat we verschillende personen hadden laten weten dat we veilig aangekomen waren.
S ’middags gingen zijn we een rondje in de buurt gaan lopen met onverharde wegen waar putten, stenen en kleine stroompjes water tussen de ‘huizen’ en winkeltjes door liepen. Iedereen staarde ons aan, brommers om te kijken of wij wel echt waren maar voor ons was hun situatie net zo interessant. Arme mensen leefde in kleine hutjes van zijl en wat stenen, sommige leven van het vuilnis wat de stad produceert. Koeien, paarden, geiten liepen in het wilde weg. We kwamen op een gegeven moment stappels van opgedroogde koeienvlaaien tegen en maakte er wat foto’s van onwetend wat het nut hier van was. Een man merkte ons op en gebaarde ons hem te volgen naar een klein binneplaatje, waar wat bosuitjes werden verbouwd en een stuk of 12 koeien stonden vastgeketend. Zijn zoons kwamen naar ons toe en probeerde in heel gebrekig Engels en handen en voeten uit te leggen dat dat hun koeien waren en dat ze iedere ochtend om 5 uur molken. De melk verkochten ze op de markt. Na een vraag gesteld te hebben wat de reden was achter de opgestapelde gedroogde koeienvlaaien belde ze hun kennis die Engels zou moeten kunnen uitleggen wat het was. Van dit telefoongesprek werden we alleen niet veel wijzer. Na de vader en de zoons bedankt te hebben voor hun gastvrijheid zijn we verder gegaan. We liepen toevallig tegen de lokale markt aan. Op de markt was het ook allemaal erg primitief. De meeste mensen hadden een bak achterop een fiets gemaakt of zaten op een kleedje waar ze veelal groentes of fruit en soms specerijen of kleding op verkochten. Dit was een erg kleurrijk gebeuren en voor alle mensen waren wij ook nog steeds een soort attractie. Na wat van de buurt te hebben gezien en wat fruit van de markt te hebben gekocht zijn wij weer naar ons hotel gegaan en hebben daar wat gegeten.
We kregen op aanbeveling van de hoteleigenaar wat bakjes met een erg pittige zooi met van alles en nog wat erin, (terwijl we nog verteld hadden dat we het niet spicy wilden hebben) waar we met ‘roti’s’ een soort deeg pannenkoeken het op moesten eten. Verder kregen we een op aanbeveling van de ober een opgewarmde deegbal met honing eroverheen. Maar je kon aan alles merken dat ze onze aanwezigheid nog steeds erg bijzonder vonden, de ober was zo zenuwachtig dat de helft van onze drankjes op het dienblad lag.
Op de tweede dag (zondag) gingen we naar het bedrijf toe. Na de hoteleigenaar te hebben gevraagd een taxi voor ons te regelen. Gingen wij 45 minuten van tevoren weg terwijl mijn google maps maar 17 minuten rijden aangaf, erg bijzonder dachten we. Maar na opnieuw versteld te hebben gestaan van het verkeer in Delhi maakte de taxichauffeur ons duidelijk (wat we zelf ook al gezien hadden) dat hij moest tanken. Gelukkig was er een in de buurt maar die was wel aan de andere kant van de weg. Daar gaf onze taxichauffeur niet veel om en reed met wat acrobatische trucjes tegen de richting van het verkeer in en bracht ons bij het benzinestation. Na hier 25 minuten in de rij van auto’s te hebben gestaan werd ons duidelijk waarom we zo vroeg vertrokken waren.
Onderweg naar Greater Noida (de plaats van het bedrijf) stonden we versteld van alle werkzaamheden veroorzaakt door de mega snelle groei waar het land zich in verkeerd. Overal waar je kon kijken werden flats uit de grond gestamd, echt ongelofelijk. Aangekomen op het bedrijf na de portier te hebben verteld voor wie we van het bedrijf kwamen en de taxi 200 roepie te hebben betaald (omgerekend €2,50). Zag alles er piekfijn uit, een grote fontein voor de aankomst en het gehele bedrijf van 2,2 ha leek nog gloednieuw en is voor 99% gebouwd met Nederlandse materialen.
Op de werknemers na die hier ook op de zondag nog aanwezig waren had je gedacht dat je een nieuw hightech glastuinbouwbedrijf in Nederland binnen loopt. Eigenlijk zou ik moeten zeggen op de gehele bedrijfscultuur na want even laten kwam de eigenaar van het moederbedrijf en zijn zoon Ravi die verantwoordelijk is voor dit tuinbouwproject. Dit konden we al merken aan de Duitse bedrijfsleider Sinan die na een telefoontje alle medewerkers vertelde dat alles brandschoon moest zijn. Alle dagelijkse rommeltjes waren weg en de grote man kwam binnen gevolg door +- 10 andere personen. Waaronder zijn broer en zijn beveiliger, die liep met een machinegeweer over de bedrijfsvloer. Wie de andere waren is mij nog steeds onbekend. Alle werknemers die gepasseerd werden door de stoet namen een paar stappen naar achteren en hielden hun handen tegen elkaar (in bid houding) voor hun gezicht en knikte naar beneden. Later toen de twee broers in het kantoor zaten werden wij door Ravi gehaald en mochten wij ons ook voorstellen. Ravi was de tolk en na enkele zinnen te hebben gewisseld werden we vriendelijk verzocht het kantoor uit te gaan, een bijzondere ontmoeting. Op de terugweg vroeg ik Sinan naar de opgedroogde koeienvlaai hopen die ook nu weer langs de weg lagen. Hij vertelde dat deze mensen de opgedroogde koeienvlaaien verkochten als een soort van houtskool om vuur mee te maken en deze mensen hier van rond kunnen komen. Mooi om te zien wat voor oplossingen ze hier hebben op problemen die wij niet meer kennen. Zondagavond na het eten in het hotel kregen we te horen dat er maar tot maandagochtend voor ons was geboekt. Na een belletje met Sinan kregen we maandagochtend de bevestiging dat we naar ons eigen appartement konden gaan later die dag.
Na onze koffers weer te hebben gepakt zijn we maandag vertrokken naar ons eigen appartement op 11 hoog in de buitenrand van de stad, dat is dus die plek waar overal om ons heen hijskranen staan om nieuwe flats te maken. We hebben onze koffers gedropt, een inventarisatie gedaan en zijn we naar de shoppingmall geweest om al het broodnodige te kopen onder ander: gordijnen, eten, bestek etc. Verder missen we nog wel een lokale simkaart, wifi, koelkast en een gasfornuis. Maar naast onze flat zit een paar kleine winkeltjes en twee restaurantjes met beide vier stoelen en twee tafeltjes waar we wat eten kunnen kopen. Het blijft een raadsel wat je krijgt en zelf toen we dachten safe te spelen met een bak noedels en een springrol te bestelen, stonden onze monden nog steeds in de fik. Maar dat leerde ons wel vanaf nu iedere keer ‘not spicy’ te zeggen terwijl het dan nog steeds pittig is. We kwamen er nu ook achter waarom onze bel een vogelgeluid was, de gehele dag wordt er namelijk continue geclaxonneerd met allerlei verschillende toeters en bellen op de weg voor onze appartementenflat. Avonds konden we een film krijgen van Sinan die we konden kijken.
Dinsdag werden we opgehaald met het busje en naar het bedrijf gebracht zo’n 5 min van hier. We hebben veel overleg gehad over de opdracht met Sinan en Ravi. En hebben het managementteam van het bedrijf leren kennen. Wat vooral opviel is de inefficiëntie van de werknemers, alles wordt gedaan met meerdere personen waar er een of twee van aan het werk zijn en er minstens een of twee bijstaan om te controleren wat de andere aan het doen zijn. Arbeid is natuurlijk geen kosten post maar ook het inpakken gaat bv stuk voor stuk en op ze elfendertigst. Wanneer we naar de Wc moeten zijn we minstens 5 minuten heen en weer aan het lopen omdat de wc in de kantine nog niet af is en de ‘tijdelijke’ wc buiten staat, een paar honderd meter verder op het grasveld, niet echt praktisch maar wel logisch in verband met het feit dat alle stromen uit de wc gewoon in een gat in de grond naast de ‘wc’ lopen.
Gelukkig werd vandaag eindelijk de wifirouter geïnstalleerd, Sinan vertelde in zijn Indisch/Engels aan de mannen waar de router moest gaan komen en dat ze het draad even netjes moesten wegwerken in plaats van oprollen en op de grond gooien. Toen we terugkwamen van het eten bestellen, was de wifirouter netjes geïnstalleerd op een andere plek als afgesproken en met het draad niet kort gemaakt maar gewoon opgerold, haha. Wij zijn al lang blij dat we nu Wifi hebben. Met het eten had Hidde een cheeseburger om hopelijk eindelijk van het pittige eten af te zijn. Maar omdat ze hier geen rund en varken eten door het hindoeïsme en de islam was deze burger van aardappel gemaakt en was nog mega pittig ook, haha. Alleen kip is schaars te verkrijgen evenals een biertje. Maar we hebben toch nog steeds geen koelkast etc dus dat maakt ook niet zo veel meer uit.
Woensdag hebben we veel meetings gehad met het managementteam. Dit was leuk om te zien hoe dit verloopt en gaat naar mijn mening best professioneel. Ook waren er vier nieuwe trainees wat wel leuk is omdat we dat niet meer de enige ‘nieuwe’ binnen het bedrijf zijn. En van hen wat meer kunnen leren hoe het er in onze leeftijd categorie en op de universiteit aan toe gaat. Na dat we weer afgegooid waren bij ons appartement wilden wij graag een sportschool abonnement af sluiten in de buurt van onze flat. Maar na eindelijk iemand te hebben gevonden die Engels sprak werd het duidelijk dat er eerst goedkeuring nodig was van de hoofdhuurder omdat wij officieel niet inschreven staan om hier te wonen. Na dat hij een belletje had gepleegd was het ondertussen al flink volgelopen met Indiërs die naar ons kwamen kijken. Nu werd ons meegedeeld dat we vrijdag terug mochten komen aangezien hij het dan pas verder kon gaan regelen. Maar op het moment dat hij dit vertelde stonden alle andere +- 10 achter de rug van deze man mee te kijken, dit was een erg grappig gezicht.
Donderdag hebben we eigenlijk niets bijzonders meegemaakt en hebben we alleen stappen gezet aan ons project, we zijn nu denk al een beetje gewend aan de situatie in India. Alleen toen in de middag het busje vanaf het bedrijf ons weer thuis zou gaan brengen samen met de meeste andere werknemers van het managementteam, werd het ‘niet bestaande’ kasten systeem opnieuw zichtbaar. Een van het managementteam kwam als laatst aan bij het busje die vol zat terwijl er al twee ‘lagere’ werkers inzaten die meteen opstonden en pas weer rustig gingen zitten nadat zij er drie keer op aangesproken werden dat te doen.
Vrijdag hadden we een thuiswerkdag omdat de gasleiding geïnstalleerd zou worden om 11 uur s ’ochtend. Gelukkig kwamen ze om drie uur s’ middags aan zetten maar hebben ze het wel ‘redelijk’ netjes gedaan. Het was wel 23 graden dus het was niet heel erg om een dagje vanaf ons balkon te werken.
Zaterdag werden we wel weer op het bedrijf verwacht en hebben we veel werk verricht voor ons afstudeerproject. Avonds vroeg Ravi ons mee uit om naar een pre- wedding feest te komen. Sinan bleef thuis want die was moe. Hidde en ik hadden na een week geen bier gezien te hebben wel weer een beetje dorst gekregen dus natuurlijk wilde we komen. Het adres van het feestje bleek een uur rijden te zijn en plaats te vinden in het vijf sterren ‘Imperial hotel’ hotel midden in Delhi. Nadat onze Uber gearriveerd was begon het avontuur. Op een geven moment reed deze beste man verkeerd, maar zonder dat hij door reed en de volgende afslag van de weg pakte. Reed hij ongeveer 100 meter achteruit op een drukke driebaansweg. Gelukkig zette hij bij de laatste 20 meter al zijn gevaren lichten aan toen een auto rakelings langs ons ging, de toon was gezet. Aangekomen bij het vijf sterren hotel, keken Hidde en ik onze ogen uit en vervolgde wij onze weg binnen dit enorm grote en mooie pand naar het feestje. Zonder verwachtingen liepen we de zaal in en zagen jammer genoeg geen Ravi. Alle mensen waren erg netjes gekleed en wij vielen best wel een beetje buiten de boot als enige blanke en casual gekleed. Om de ongemakkelijkheid maar een beetje weg te nemen was ik naar de bar gelopen en bestelde ik twee baco’s. Omdat we een beetje gewend zijn dat iedereen te laat komt en alle afspraken uitstelt, vonden we het niet heel raar dat Ravi er nog niet was. Na nog een drankje te hebben genuttigd kwamen de eerste mensen vragen wie wij waren want de bruid en bruidegom van pre party kende ons immers niet. Na enkele verschillende keren te hebben uitgelegd wie we waren en wat we hier deden. Kwamen we erachter dat als we zeiden dat we voor de DS Group (bedrijf met bijna een miljard euro omzet, van de vader van Ravi) werkten, ze er wel vrede mee hadden dat we hier waren. Na een uur verstrekken te zijn hadden we toch maar met onze nog steeds Nederlandse simkaart enkele sms berichten verstuurd waar Ravi was. Tot we erachter kwamen dat Ravi binnen hetzelfde hotel op een ander pre wedding feest was, hahaha. Hier kwamen we pas achter toen het 12 uur s’ avonds was en beide feesten afgelopen waren. Maar nu eindelijk bij de ingang van het hotel Ravi met zijn vrienden te zien was het gelijk al een mooie binnenkomer dat we net 1,5 uur op verkeerde feest gestaan hebben.
Gelukkig vertelde Ravi dat we nu naar de afterparty zouden gaan. Een auto kwam voorrijden om ons daar te brengen van minimaal 1 ton, 6 persoons, geblindeerde ramen, mega luxe stoelen en alles erop en eraan. Nu pas besefte we echt wat voor luxe/rijke leven hij had. De afterparty was een feest alleen voor leden van iets wat eigenlijk niet weten maar Ravi haalde ons zonder moeite naar binnen, op een locatie zoals uit een film met een zwembad, mega luxe bedden ernaast, mega mooie bar met alleen maar dure flessen. Wij hebben ons laten vertellen dat dit de beste stapgelegenheid is van Delhi. Omdat we met Ravi en zijn vrienden waren was alles gratis, ik gok dat ze daar gewoon een rekening hebben of iets. Mooi feestje later gingen we weg. Opgehaald met een mega dikke jaguar die eerst Ravi en zijn vrouw thuisbrachten in een dikke villa midden in Delhi met bewakers en zes mega dikke wagens voor de deur zijn wij daarna ook thuisgebracht.
Welkom in het land van de grote verschillen!
S ’middags gingen zijn we een rondje in de buurt gaan lopen met onverharde wegen waar putten, stenen en kleine stroompjes water tussen de ‘huizen’ en winkeltjes door liepen. Iedereen staarde ons aan, brommers om te kijken of wij wel echt waren maar voor ons was hun situatie net zo interessant. Arme mensen leefde in kleine hutjes van zijl en wat stenen, sommige leven van het vuilnis wat de stad produceert. Koeien, paarden, geiten liepen in het wilde weg. We kwamen op een gegeven moment stappels van opgedroogde koeienvlaaien tegen en maakte er wat foto’s van onwetend wat het nut hier van was. Een man merkte ons op en gebaarde ons hem te volgen naar een klein binneplaatje, waar wat bosuitjes werden verbouwd en een stuk of 12 koeien stonden vastgeketend. Zijn zoons kwamen naar ons toe en probeerde in heel gebrekig Engels en handen en voeten uit te leggen dat dat hun koeien waren en dat ze iedere ochtend om 5 uur molken. De melk verkochten ze op de markt. Na een vraag gesteld te hebben wat de reden was achter de opgestapelde gedroogde koeienvlaaien belde ze hun kennis die Engels zou moeten kunnen uitleggen wat het was. Van dit telefoongesprek werden we alleen niet veel wijzer. Na de vader en de zoons bedankt te hebben voor hun gastvrijheid zijn we verder gegaan. We liepen toevallig tegen de lokale markt aan. Op de markt was het ook allemaal erg primitief. De meeste mensen hadden een bak achterop een fiets gemaakt of zaten op een kleedje waar ze veelal groentes of fruit en soms specerijen of kleding op verkochten. Dit was een erg kleurrijk gebeuren en voor alle mensen waren wij ook nog steeds een soort attractie. Na wat van de buurt te hebben gezien en wat fruit van de markt te hebben gekocht zijn wij weer naar ons hotel gegaan en hebben daar wat gegeten.
We kregen op aanbeveling van de hoteleigenaar wat bakjes met een erg pittige zooi met van alles en nog wat erin, (terwijl we nog verteld hadden dat we het niet spicy wilden hebben) waar we met ‘roti’s’ een soort deeg pannenkoeken het op moesten eten. Verder kregen we een op aanbeveling van de ober een opgewarmde deegbal met honing eroverheen. Maar je kon aan alles merken dat ze onze aanwezigheid nog steeds erg bijzonder vonden, de ober was zo zenuwachtig dat de helft van onze drankjes op het dienblad lag.
Op de tweede dag (zondag) gingen we naar het bedrijf toe. Na de hoteleigenaar te hebben gevraagd een taxi voor ons te regelen. Gingen wij 45 minuten van tevoren weg terwijl mijn google maps maar 17 minuten rijden aangaf, erg bijzonder dachten we. Maar na opnieuw versteld te hebben gestaan van het verkeer in Delhi maakte de taxichauffeur ons duidelijk (wat we zelf ook al gezien hadden) dat hij moest tanken. Gelukkig was er een in de buurt maar die was wel aan de andere kant van de weg. Daar gaf onze taxichauffeur niet veel om en reed met wat acrobatische trucjes tegen de richting van het verkeer in en bracht ons bij het benzinestation. Na hier 25 minuten in de rij van auto’s te hebben gestaan werd ons duidelijk waarom we zo vroeg vertrokken waren.
Onderweg naar Greater Noida (de plaats van het bedrijf) stonden we versteld van alle werkzaamheden veroorzaakt door de mega snelle groei waar het land zich in verkeerd. Overal waar je kon kijken werden flats uit de grond gestamd, echt ongelofelijk. Aangekomen op het bedrijf na de portier te hebben verteld voor wie we van het bedrijf kwamen en de taxi 200 roepie te hebben betaald (omgerekend €2,50). Zag alles er piekfijn uit, een grote fontein voor de aankomst en het gehele bedrijf van 2,2 ha leek nog gloednieuw en is voor 99% gebouwd met Nederlandse materialen.
Op de werknemers na die hier ook op de zondag nog aanwezig waren had je gedacht dat je een nieuw hightech glastuinbouwbedrijf in Nederland binnen loopt. Eigenlijk zou ik moeten zeggen op de gehele bedrijfscultuur na want even laten kwam de eigenaar van het moederbedrijf en zijn zoon Ravi die verantwoordelijk is voor dit tuinbouwproject. Dit konden we al merken aan de Duitse bedrijfsleider Sinan die na een telefoontje alle medewerkers vertelde dat alles brandschoon moest zijn. Alle dagelijkse rommeltjes waren weg en de grote man kwam binnen gevolg door +- 10 andere personen. Waaronder zijn broer en zijn beveiliger, die liep met een machinegeweer over de bedrijfsvloer. Wie de andere waren is mij nog steeds onbekend. Alle werknemers die gepasseerd werden door de stoet namen een paar stappen naar achteren en hielden hun handen tegen elkaar (in bid houding) voor hun gezicht en knikte naar beneden. Later toen de twee broers in het kantoor zaten werden wij door Ravi gehaald en mochten wij ons ook voorstellen. Ravi was de tolk en na enkele zinnen te hebben gewisseld werden we vriendelijk verzocht het kantoor uit te gaan, een bijzondere ontmoeting. Op de terugweg vroeg ik Sinan naar de opgedroogde koeienvlaai hopen die ook nu weer langs de weg lagen. Hij vertelde dat deze mensen de opgedroogde koeienvlaaien verkochten als een soort van houtskool om vuur mee te maken en deze mensen hier van rond kunnen komen. Mooi om te zien wat voor oplossingen ze hier hebben op problemen die wij niet meer kennen. Zondagavond na het eten in het hotel kregen we te horen dat er maar tot maandagochtend voor ons was geboekt. Na een belletje met Sinan kregen we maandagochtend de bevestiging dat we naar ons eigen appartement konden gaan later die dag.
Na onze koffers weer te hebben gepakt zijn we maandag vertrokken naar ons eigen appartement op 11 hoog in de buitenrand van de stad, dat is dus die plek waar overal om ons heen hijskranen staan om nieuwe flats te maken. We hebben onze koffers gedropt, een inventarisatie gedaan en zijn we naar de shoppingmall geweest om al het broodnodige te kopen onder ander: gordijnen, eten, bestek etc. Verder missen we nog wel een lokale simkaart, wifi, koelkast en een gasfornuis. Maar naast onze flat zit een paar kleine winkeltjes en twee restaurantjes met beide vier stoelen en twee tafeltjes waar we wat eten kunnen kopen. Het blijft een raadsel wat je krijgt en zelf toen we dachten safe te spelen met een bak noedels en een springrol te bestelen, stonden onze monden nog steeds in de fik. Maar dat leerde ons wel vanaf nu iedere keer ‘not spicy’ te zeggen terwijl het dan nog steeds pittig is. We kwamen er nu ook achter waarom onze bel een vogelgeluid was, de gehele dag wordt er namelijk continue geclaxonneerd met allerlei verschillende toeters en bellen op de weg voor onze appartementenflat. Avonds konden we een film krijgen van Sinan die we konden kijken.
Dinsdag werden we opgehaald met het busje en naar het bedrijf gebracht zo’n 5 min van hier. We hebben veel overleg gehad over de opdracht met Sinan en Ravi. En hebben het managementteam van het bedrijf leren kennen. Wat vooral opviel is de inefficiëntie van de werknemers, alles wordt gedaan met meerdere personen waar er een of twee van aan het werk zijn en er minstens een of twee bijstaan om te controleren wat de andere aan het doen zijn. Arbeid is natuurlijk geen kosten post maar ook het inpakken gaat bv stuk voor stuk en op ze elfendertigst. Wanneer we naar de Wc moeten zijn we minstens 5 minuten heen en weer aan het lopen omdat de wc in de kantine nog niet af is en de ‘tijdelijke’ wc buiten staat, een paar honderd meter verder op het grasveld, niet echt praktisch maar wel logisch in verband met het feit dat alle stromen uit de wc gewoon in een gat in de grond naast de ‘wc’ lopen.
Gelukkig werd vandaag eindelijk de wifirouter geïnstalleerd, Sinan vertelde in zijn Indisch/Engels aan de mannen waar de router moest gaan komen en dat ze het draad even netjes moesten wegwerken in plaats van oprollen en op de grond gooien. Toen we terugkwamen van het eten bestellen, was de wifirouter netjes geïnstalleerd op een andere plek als afgesproken en met het draad niet kort gemaakt maar gewoon opgerold, haha. Wij zijn al lang blij dat we nu Wifi hebben. Met het eten had Hidde een cheeseburger om hopelijk eindelijk van het pittige eten af te zijn. Maar omdat ze hier geen rund en varken eten door het hindoeïsme en de islam was deze burger van aardappel gemaakt en was nog mega pittig ook, haha. Alleen kip is schaars te verkrijgen evenals een biertje. Maar we hebben toch nog steeds geen koelkast etc dus dat maakt ook niet zo veel meer uit.
Woensdag hebben we veel meetings gehad met het managementteam. Dit was leuk om te zien hoe dit verloopt en gaat naar mijn mening best professioneel. Ook waren er vier nieuwe trainees wat wel leuk is omdat we dat niet meer de enige ‘nieuwe’ binnen het bedrijf zijn. En van hen wat meer kunnen leren hoe het er in onze leeftijd categorie en op de universiteit aan toe gaat. Na dat we weer afgegooid waren bij ons appartement wilden wij graag een sportschool abonnement af sluiten in de buurt van onze flat. Maar na eindelijk iemand te hebben gevonden die Engels sprak werd het duidelijk dat er eerst goedkeuring nodig was van de hoofdhuurder omdat wij officieel niet inschreven staan om hier te wonen. Na dat hij een belletje had gepleegd was het ondertussen al flink volgelopen met Indiërs die naar ons kwamen kijken. Nu werd ons meegedeeld dat we vrijdag terug mochten komen aangezien hij het dan pas verder kon gaan regelen. Maar op het moment dat hij dit vertelde stonden alle andere +- 10 achter de rug van deze man mee te kijken, dit was een erg grappig gezicht.
Donderdag hebben we eigenlijk niets bijzonders meegemaakt en hebben we alleen stappen gezet aan ons project, we zijn nu denk al een beetje gewend aan de situatie in India. Alleen toen in de middag het busje vanaf het bedrijf ons weer thuis zou gaan brengen samen met de meeste andere werknemers van het managementteam, werd het ‘niet bestaande’ kasten systeem opnieuw zichtbaar. Een van het managementteam kwam als laatst aan bij het busje die vol zat terwijl er al twee ‘lagere’ werkers inzaten die meteen opstonden en pas weer rustig gingen zitten nadat zij er drie keer op aangesproken werden dat te doen.
Vrijdag hadden we een thuiswerkdag omdat de gasleiding geïnstalleerd zou worden om 11 uur s ’ochtend. Gelukkig kwamen ze om drie uur s’ middags aan zetten maar hebben ze het wel ‘redelijk’ netjes gedaan. Het was wel 23 graden dus het was niet heel erg om een dagje vanaf ons balkon te werken.
Zaterdag werden we wel weer op het bedrijf verwacht en hebben we veel werk verricht voor ons afstudeerproject. Avonds vroeg Ravi ons mee uit om naar een pre- wedding feest te komen. Sinan bleef thuis want die was moe. Hidde en ik hadden na een week geen bier gezien te hebben wel weer een beetje dorst gekregen dus natuurlijk wilde we komen. Het adres van het feestje bleek een uur rijden te zijn en plaats te vinden in het vijf sterren ‘Imperial hotel’ hotel midden in Delhi. Nadat onze Uber gearriveerd was begon het avontuur. Op een geven moment reed deze beste man verkeerd, maar zonder dat hij door reed en de volgende afslag van de weg pakte. Reed hij ongeveer 100 meter achteruit op een drukke driebaansweg. Gelukkig zette hij bij de laatste 20 meter al zijn gevaren lichten aan toen een auto rakelings langs ons ging, de toon was gezet. Aangekomen bij het vijf sterren hotel, keken Hidde en ik onze ogen uit en vervolgde wij onze weg binnen dit enorm grote en mooie pand naar het feestje. Zonder verwachtingen liepen we de zaal in en zagen jammer genoeg geen Ravi. Alle mensen waren erg netjes gekleed en wij vielen best wel een beetje buiten de boot als enige blanke en casual gekleed. Om de ongemakkelijkheid maar een beetje weg te nemen was ik naar de bar gelopen en bestelde ik twee baco’s. Omdat we een beetje gewend zijn dat iedereen te laat komt en alle afspraken uitstelt, vonden we het niet heel raar dat Ravi er nog niet was. Na nog een drankje te hebben genuttigd kwamen de eerste mensen vragen wie wij waren want de bruid en bruidegom van pre party kende ons immers niet. Na enkele verschillende keren te hebben uitgelegd wie we waren en wat we hier deden. Kwamen we erachter dat als we zeiden dat we voor de DS Group (bedrijf met bijna een miljard euro omzet, van de vader van Ravi) werkten, ze er wel vrede mee hadden dat we hier waren. Na een uur verstrekken te zijn hadden we toch maar met onze nog steeds Nederlandse simkaart enkele sms berichten verstuurd waar Ravi was. Tot we erachter kwamen dat Ravi binnen hetzelfde hotel op een ander pre wedding feest was, hahaha. Hier kwamen we pas achter toen het 12 uur s’ avonds was en beide feesten afgelopen waren. Maar nu eindelijk bij de ingang van het hotel Ravi met zijn vrienden te zien was het gelijk al een mooie binnenkomer dat we net 1,5 uur op verkeerde feest gestaan hebben.
Gelukkig vertelde Ravi dat we nu naar de afterparty zouden gaan. Een auto kwam voorrijden om ons daar te brengen van minimaal 1 ton, 6 persoons, geblindeerde ramen, mega luxe stoelen en alles erop en eraan. Nu pas besefte we echt wat voor luxe/rijke leven hij had. De afterparty was een feest alleen voor leden van iets wat eigenlijk niet weten maar Ravi haalde ons zonder moeite naar binnen, op een locatie zoals uit een film met een zwembad, mega luxe bedden ernaast, mega mooie bar met alleen maar dure flessen. Wij hebben ons laten vertellen dat dit de beste stapgelegenheid is van Delhi. Omdat we met Ravi en zijn vrienden waren was alles gratis, ik gok dat ze daar gewoon een rekening hebben of iets. Mooi feestje later gingen we weg. Opgehaald met een mega dikke jaguar die eerst Ravi en zijn vrouw thuisbrachten in een dikke villa midden in Delhi met bewakers en zes mega dikke wagens voor de deur zijn wij daarna ook thuisgebracht.
Welkom in het land van de grote verschillen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
